In 1922 vierde Uitgeverij Dupuis haar 100e verjaardag. Ze was gegroeid uit Drukkerij Dupuis, die al bestaat sinds 1898.
Ja, we zijn laat met de foto… Maar hé, er is een pandemie geweest! Alles komt door de pandemie 🙂
Er wordt wel eens gezegd dat er nu veel meer reclame is dan vroeger, maar dat is niet waar. Om te beginnen is alles relatief. Als er alleen maar kranten en tijdschriften bestaan, dan is dat gewoon alles wat je aan media te zien krijgt, en dan is reclame daarin gewoon het maximum aan reclame dat je kunt maken. En als dan iemand daarin reclame maakt, kun je er niet alleen omheen, het is ook de volle 100% aan media dat je te zien krijgt. En die overweldigende indruk daarvan, is dan even hoog als nu.
Maar er zijn natuurlijk altijd veel meer media geweest dan alleen maar kranten en tijdschriften, en van een daarvan zien we hierboven een voorbeeld: fysieke 3D-afbeeldingen van personages uit stripverhalen, in dit geval Yoko Tsuno die als volleerd fotomodel voor de autoverkoop leunt op een Citroën DS Break uitgerust als de tv-reportage-auto van het station RTN waar Ben Beeld en Pol Pola voor werkten. Niet Yoko. Ten minste niet aanvankelijk.
Bovenstaand beeldje is momenteel te zien in een tentoonstelling in Charleroi (België) over 100 jaar Uitgeverij Dupuis, waar niet alleen Spirou-Robbedoes ontstond, maar ook Humo, dat toen nog Humoradio heette (van Humor-radio).
De tentoonstelling is van 17-12-2022 tot en met 30-07-2023, in het Musée de Beaux-Arts, Ecuries Defeld, Boulevard Mayence 87, Charleori. De ingangsprijs is 5 euro. Meet info hier.
De Mont-Saint-Michel is bekend doordat het eiland alleen bij eb met droge voeten bereikbaar is: dan komt een landtong boven water die het eiland verbindt met de kust.
Dat idee wordt ook gebruikt in een album van Guus Slim: De verdronken wagen. Een auto geraakt vast op een vergelijkbare verbindingsstrook, maar in het album wordt nergens gewag gemaakt van de Mont-Saint-Michel. De weg leidt naar een eiland waarop De Toren van de Jolige Ridder staat.
Doordat de auto vastzit, verdrinkt de inzittende. Maar Guus Slim vermoedt dat het opzet was en start een onderzoek …
En nog een overlijden. Deze keer van de minder bekende Jacques Sandron.
Jacques Sandron was medewerker van de drukkerij van Dupuis, en werkte samen met Raoul Cauvin aan twee stripreeksen: Slemper en Slof en het minder bekende Raf de postbode.
Aanvankelijk zou Sandron net als zijn vader mijnwerker zijn geworden, maar dat veranderde door de mijnramp in Marcinelle (België) in 1956, waarbij 268 doden vielen. Daardoor kwam hij in 1957 als leerjongen terecht bij drukkerij Dupuis, waar hij tot zijn pensioen bleef werken.
Na enkele mislukte pogingen als striptekenaar ontmoette hij Raoul Cauvin, en ze besloten samen aan Slemper en Slof te werken. De reeks ging over een huzaar en zijn paard tijdens de Napoleontische oorlogen. De verhalen verschenen in het stripweekblad Spirou/Robbedoes van 1975 tot 1986.
Sandrons tekenstijl is nerveus, gedetailleerd en emotioneel. Zelfs de paarden zijn geëmotioneerd. In zekere zin is het een verder doortrekken van de erg beweeglijke figuurtjes van Franquin, en Sandron was niet de enige die in zo’n richting werkte. Ook Bercovici (Vrouwen in ’t Wit) en Wasterlain (Dr. Zwitser, Sarah Spits) hadden dat kenmerk.
Toen uitgeverij Dupuis werd verkocht aan Albert Frère en Hachette werd Slemper en Slof stopgezet, omdat het succes ervan te klein was.
Samen met Cauvin begon hij aan een reeks voor het maandblad Je Bouquine van uitgeverij Bayard Presse over een postbode: Raphaël et les Timbrés (Raf de postbode) van 1986-1994. Terwijl Slemper en Slof korte verhalen en volledige lange albums van 44 pagina’s kende, was Raf de postbode beperkt tot gags van 2 platen. In 1989 en 1990 verzamelde Soleil ze in twee bundels. Sandron stopte met de reeks bij zijn pensionering in november 1994.
Hij leverde ook nog bijdragen aan Les Enquêtes de leurs Amis (Soleil, 1989). Dat was een collectief eerbetoon aan Guus Slim van Tillieux (of aan Tillieux van Guus Slim, het hangt er maar vanaf hoe je het bekijkt.
Tijdens zijn pensioen illustreerde hij voor de Britse schoolboekenuitgever Nelson Thornes, en in 2006 werkten Sandron en Cauvin weer samen voor het korte verhaal S.P.A., dat in Spirou #3536 verscheen. In 2010 leverde Sandron een bijdrage voor Folklore Wallon en bulles, waarin Waalse volksverhalen in stripvorm werden gepubliceerd ter gelegenheid van een stripfestival in Seraing (België).
Jacques Sandron werd geboren op 2 mei 1942 in Le Lude (Frankrijk), en stierf op 18 februari 2019 in Luik (België).
Team Rafale 3 in het wild gespot!
En jawel: Spip neemt een afwijzende houding aan, maar veel liefhebbers zullen met plezier het tweede album van de spin-off reeks Zwendel lezen.
Munuera mocht jaren geleden samen met scenarist Jean-David Morvan de reeks Robbedoes en Kwabbernoot (Dupuis) overnemen, maar het werd niet goed onthaald.
Het album Robbedoes in Tokyo toonde nochtans het geweldige potentieel van het duo.
Maar met De dochter van Z kreeg Munuera de kans om een spin-off op basis van Zwendel te maken, waarvan hij zowel de scenarist als de tekenaar is, en dat was wel raak.
Andere tijden, andere smaken? Misschien wel. De dochter van Z werd een groot succes. Het mengsel van actie, humor en komische psychologie met een tragisch randje sloeg aan, en Munuera mocht zowaar een tweede deel maken: De leerling-slechterik.
En wat Spip er ook van denkt: we wachten evengoed op het derde deel als alle anderen!
Foto geïnspireerd door de foto van Mary McGowan voor de Comedy Wildlife Photography Awards 2018.
Nou ja, het was de inspiratie voor het volledige artikel. -_^
Meer info over de Comedy Wildlife Photography Awards 2018.
Andreas, striptekenaar 