Mei is een heerlijke maand: de kortste naam van het jaar. Dat is heel handig voor lijstjes, zoals voor de leesuitdaging van Ezzulia.
Vorige maand hebben we de leesuitdaging weer niet gehaald. Dat is al de vierde keer dit jaar, maar er is wel voortdurend verbetering geweest: we gingen van 9 in januari, naar 11 in februari en maart, naar 13 in april. Wordt mei het keerpunt?
De Bibliotheca Alexandrina te Alexandrië in Egypte is het decor waarin we de leesuitdaging van april 2023 van Ezzulia voorstellen.
De afgelopen maand april slaagden de leden van Ezzulia er niet in om samen het minimum van 15 boeken te lezen. Was de uitdaging te moeilijk? Dat lijkt onwaarschijnlijk. Bestaan er te weinig boeken die aan het criterium voldoen? Misschien wel. Het criterium en de gelezen titels vinden jullie hier.
Deze maand maart valt de organisatie op mijn schouders, en hou ik op z’n minst de omschrijving heel eenvoudig: alle boeken die je leest, moeten allemaal van hetzelfde genre zijn. Als je er maar één leest, doe je dus eigenlijk wat je wilt. Alle gegevens vinden jullie hier.
En zoals gewoonlijk: deelname is gratis, lidmaatschap verplicht, maar ook lidmaatschap is gratis. Er is dus niets om je tegen te houden.
Als je deze roman wilt lezen, sla dan de Introduction over. In het begin is ze wel interessant, maar ze verzandt in een lange samenvatting gebruikt door de inleider om zijn mening over het boek te geven. Niet alleen stapelt hij daardoor spoilers op – die in dit geval knap lastig kunnen worden, omdat de vraag hoe het afloopt een belangrijk deel van de motivatie vormt om zo’n oud boek te lezen – maar bovendien is het ook niet bijster boeiend. Het is door die inleiding dat mijn lezing van deze uitgave eigenlijk al een hele tijd stilligt
Dit soort boeken heeft geen plot zoals je dat heb in detectiveromans, waarin iemand een plan bedenkt om iets uit te voeren, en iemand anders dat plan moet ontraadselen, of moet verhinderen dat zijn eigen plannen erdoor worden gehinderd. In 19e-eeuwse romans zoals The Mayor of Casterbridge wordt het verhaal opgehangen aan gebeurtenissen die ontstaan door omstandigheden en personages die om een of andere reden met elkaar in conflict komen, of net goed met elkaar opschieten. Die omstandigheden zijn soms domme toevalligheden, zoals brieven die in de verkeerde enveloppe worden gestoken, maar vaak ook voorvallen waar geen mens zich tegen kan verzetten, zoals overlijdens. Het gevolg ervan is dat de verhalen geleidelijk complexer worden, en dat gebeurt in The Mayor of Casterbridge vooral in hoofdstuk XXI, waar wel veel onverwachte ontmoetingen zich beginnen op te stapelen. Het wordt soms zelfs humoristisch. Het is misschien spijtig dat we dan al over de helft van het boek zijn. Dat betekent niet dat het een saaie lezing is. Hardy heeft een tamelijk gemakkelijke stijl, gedeeltelijk veroorzaakt door die afwezigheid van ingewikkelde plannen. Zelfs de animositeiten zijn meer de gevolgen van omstandigheden dan van kwaadaardig opzet. Het is een boek om rustig te lezen, uitstekend om op het einde van de dag eens uit te rusten, weg van jachtige tv-spelletjes en overdreven gedramatiseerde tv-series en films.
Re: jan 23 The Mayor of Casterbridge, Thomas Hardy UIT
Bericht door Peter Motte » zo jan 29, 2023 22:36 Losse opmerking: ik was voortdurend aan het worstelen met de uitspraak van de naam Farfrae: farfraa? farfrie? In het laatste geval zou het betekenen “far free”, dus “ver vrij”, “erg vrij”, wat wel bij hem zou passen, omdat zowat alles wat hij onderneemt lukt. Susan Henchard, de verkochte vrouw van Michael Henchard, is natuurlijk de reden om deze roman te kiezen voor de leesuitdaging van deze maand (haar voornaam begint met een S). Even lijkt dat een misleidende keuze, want nadat Henchard zijn vrouw heeft verkocht, verdwijnt ze enkele hoofdstukken uit het boek, om pas achteraf weer op te duiken. Waarna ze het aandurft om dood te vallen. Poef! Weg Susan! Maar het boek merkt merkwaardig genoeg op dat Susan wou dat haar dochter Elizabeth-Jane, ook Susan heette. Het personage Susan verlaat dus eigenlijk nooit het boek. En de vraag is ook waarom Thomas Hardy dat vermeldt. Immers: het is maar een losse gedachte, die tussen de andere zinnen op de ongeveer 350 p’s gemakkelijk verloren gaat. Wil hij hiermee vermelden dat hij een duidelijke band tussen Elizabeth en Susan wil aanduiden? Qua karakter? Dat is niet erg waarschijnlijk: Elizabeth is een stuk ontwikkelder dan Susan. We mogen niet uit het oog verliezen dat het boek oorspronkelijk als feuilleton werd gepubliceerd, en dat Hardy het vaak heeft herwerkt voor nieuwe feuilleton-uitgaven, maar ook voor boekpublicaties. Het heeft er dus ook wat van weg dat het een kleine vergetelheid kan zijn, of misschien een manier om de lezer voortdurend aan Susan te herinneren, zodat het boek meer eenheid vertoont. Dat laatste kan een nogal structurele opmerking lijken, maar hier en daar merken we dat Hardy inderdaad trucs gebruikt om spanning en vooral drama op te wekken: zoals dat Henchard een brief van Susan bedoeld voor Elizabeth op het moment van haar huwelijk, per ongeluk opent en daardoor ontdekt dat ze niet zijn dochter is, zoals hij altijd dacht. En dat niet alleen kort na Susans dood, maar zelfs vlak nadat hij Elizabeth vroeg zijn naam aan te nemen. Er zitten dus nogal wat toevalligheden in om een dramatisch effect te bereiken. Er zijn momenten dat er nogal veel conflicten tegelijk opduiken, maar in het algemeen verliest de roman nooit een zeker realisme. Doordat hij niet puur op spanning en thriller-effecten is gericht, is het bovendien een tamelijk ontspannende leeservaring.
Nog een rare naam: er is een vrouw in het boek die “Goodenough” heet. Juist: “Goed genoeg”.
Waar ik onlangs aan dacht: als je Farfrae uitspreekt als “far-frae” klinkt het als “far-fry”, wat dus “ver gekookt” betekent, of “uitgekookt”. En dat past wel bij wat er gebeurt: Farfrae begint als medewerker van de burgemeester, maar wordt op de duur zelf handelaar en koopt zowat alles van de voormalige burgemeester over die aan de grond geraakt.
De prachtige houten lambrizeringen en het gouden licht van de leeszaal van de bibliotheek van Milaan (IT) zijn deze keer het decor voor de leesuitdaging van Ezzulia van februari 2023.
Januari was tegengevallen. Lag het aan de uitdaging zelf? Het is mogelijk.
Het thema was fictie waarvan de voornaam van minstens één personage begon met de letter A of letter S, omdat iemand van het forum in januari 50 werd, en dus Abraham of Sara had gezien.
Spijtig genoeg zijn er niet eens tien boeken gelezen.
Deze maand ben ik de uitdager, en ik hoop dat we deze keer de uitdaging wel halen: namelijk allemaal samen minstens 15 boeken lezen met hetzelfde thema.
Hierboven een foto van de bibliotheek van Helsinki in Finland om de leesuitdaging van Ezzulia van december 2022 aan te kondigen.
In november zijn we gestrand op 14 boeken, terwijl het er 15 hadden moeten zijn.
Het lijkt erop dat een van de deelnemers ziek is geworden, want het is al sinds 11 november geleden dat ze nog een bericht op het forum heeft gezet. Het kan natuurlijk ook een vergetelheid zijn.
Deze keer een foto van de universiteitsbibliotheek van Salamanca in Spanje om de leesuitdaging aan te kondigen.
Spijtig genoeg werd in oktober het minimum van 15 boeken niet gehaald, terwijl de uitdaging nochtans veel mogelijkheden bood. Het is een raadsel, alhoewel het slechte mooie weer van oktober 2022 er waarschijnlijk voor iets tussenzit.
Tussen R.E. Raspe met zijn “De avonturen van Baron von Münchhausen” en J.-H. Rosny aîné met zijn “Les navigateurs de l’infini” staan op mijn bibliotheek zowat twintig stukken van een andere schrijver, gaande van Vlaamse Filmpjes tot bundels en experimenteel proza, en zelfs beeldende kunsten, allemaal het werk van een zekere Frank Roger uit Gent.
Vandaag, 30 maart, is zijn verjaardag. Alhoewel het me niet zou verbazen dat ik binnenkort een e-mail van hem krijg waaruit blijkt dat hij op een heel andere dag verjaart.
Ik leerde hem jaren geleden kennen toen ik een lezing door Patrick Bernauw organiseerde aan de universiteit van Gent. Eddy C. Bertin kwam ook, en hij had iets meegebracht. Dat was Frank Roger. Hij was een interessante aanvulling op de aanwezigen tijdens de lezing, want het bezoekersaantal was daardoor gevoelig gestegen. Het voordeel van zo’n klein publiek is dat je daarna in een kroeg allemaal samen kunt verder kletsen.
Frank Roger is niet iemand die bij een eerste ontmoeting veel zegt. Hij wekt zelfs de indruk erg zwijgzaam te zijn. Maar dat is een verkeerde indruk. Hij is wel een schrijver, maar is desondanks in staat om ook een normaal gesprek te voeren. Alhoewel het me niet zou verbazen dat ik binnenkort een e-mail van hem krijg waaruit blijkt dat hij geen normale gesprekken voert.
In sommige kringen staat hij bekend als “de man met de lelijke voorpagina’s”. Waar dat idee vandaan komt, is me niet helemaal duidelijk, maar het zou me niet verbazen dat het hem helemaal niet verontrust. Hij is hoe dan ook iemand die voorpagina’s heeft.
Na die eerste ontmoeting bleven we contact houden, en toen ik het tijdschrift De Tijdlijn begon uit te geven, was hij een van de eersten aan wie ik verhalen vroeg (Stephen King was niet beschikbaar en zowel Isaac Asimov als J.R.R. Tolkien waren al overleden.)
Zijn stroom aan inzendingen werd voortdurend groter. Ze waren moeilijk te klasseren. Er zit in Rogers verhalen een vorm van humor verborgen die moeilijk aan de oppervlakte komt, en sterk reageert op actuele omstandigheden. Ik vraag me af wat hij zou schrijven naar aanleiding van de tweefrontenoorlog in de Oekraïne, die zich zowel in cyberspace als op het slagveld afspeelt, waar het traditionele overwicht van tanks te niet is gedaan door drones en draagbare raketlanceerders.
De publicaties in De Tijdlijn namen toe, tot hij op de duur zelfs twee keer in elke aflevering stond: telkens met een aflevering van “De ware anekdoten van de Lege Zandloper” en met een extra verhaal erbovenop.
Hij verscheen ook in andere tijdschriften, en niet alleen in Vlaanderen en Nederland. De omliggende landen zagen al gauw Frank Roger in het Engels, Frans en Duits verschijnen, maar het breidde zich altijd verder uit. Het leek wel een buitenaards virus. Zelfs exotische talen zoals Chinees en kunsttalen zoals Esperanto waren niet veilig.
Gelukkig verscheen er af en toe ook een bundel, en nadat ik de laatste had gelezen, vond ik zelfs dat ze gebundeld nog sterker tot hun recht komen dan in tijdschriften.
Dat we hem een gelukkige verjaardag wensen, is dan ook niets anders dan een poging om hem zo ver te krijgen dat hij blijft schrijven en publiceren.
Zaterdag 2 november 2013, werd Atlas voorgesteld, een nieuwe bundel fantasy, magisch-realisme, horror en sciencefiction.
Onze verrassingsauteur-cum-gastauteur Eddy C. Bertin nam zijn exemplaren in ontvangst voor zijn verhaal in onze bundel, maar het is ook bedoeld als bedankje voor alle verhalen die hij al heeft gepubliceerd.
Eddy C. Bertin is een van de origineelste auteurs van sciencefiction en horror die we in de Lage Landen kennen.
Hij was ook 18 jaar actief met zijn tijdschrift SF-Gids, dat 140 afleveringen bereikte. Het blad schiep een band tussen veel mensen die in de genres actief waren.
Een andere gevierde aanwezige was Petra de Vries, die de sfeervolle illustratie voor de voorpagina schilderde
Zij heeft eerder al o.a. voor het blad SF-Terra voorpagina’s gemaakt.
We hebben ook Johnny Bekaert van Vorm in de bloemetjes gezet, omdat hij ons hielp bij het vinden van de drukker en bij het persklaarmaken. De drukker leverde trouwens klassewerk af, en het geheel is zelfs beter afgewerkt dan we hadden verwacht.
De aanwezigen, waaronder enkelen van onze schrijvers en illustrators, vonden het een prettige bijeenkomst.
En die titel?
Die werd Atlas.
Het werd Atlas omdat de grote verscheidenheid van de verhalen duidelijk toont dat je met de gekozen genres – fantasy, sciencefiction, horror en magisch-realisme – de hele regenboog van de werkelijkheid en de verbeelding kunt uitdrukken.
Zoals Atlas de wereld op zijn schouders draagt, en zelfs het hele universum, kan ook de bundel de hele realiteit dragen.
Inhoud
Verhalen
Eddy C. Bertin (gastschrijver), Piep! was alles wat ze zei 5
Mieke Sonck, Reis naar het wit 7
Frank Roger, De man die op wraak zon 10
Killian McNeil, Starman 22
Rik Raven, Verloren dame 27
Jos Lexmond, Een plaats als hemel 32
Yorgos Dalman, Nocturne 39
Pen Stewart, Daar waar alles mogelijk is 54
Hans Kilian, De man zonder hoofd 57
Ludo Noens, Hubris 59
Karlien Van Houtte, Het lied van de sterrenjongen 70
Cynthia Helena van der Hoogte, Achtervolgers 81
K. C. Berlin, De vreemde verhalen van Frank Driebergen 88
M.H. Bartels, Atrissima 99
Paul van Leeuwenkamp, Ruurd 117
Raf de Bie, Dokter Kegelkops Gratis Operatiefuif 127
Terrence Lauerhohn, Een betreurenswaardige vondst 137
Remco Meisner, Daniëlle, of een nieuw begin 150
Juliette van Nes, Een zwarte lakkist 159
Tom Schoonbaert, Het perfecte ritme 162
Annemarie Enters, Ivan de Verschrikkelijke 166
Karel Smolders, Het eerste slachtoffer 119
Lodewijk Verbeek, Een laatste reis 187
Illustraties
Voorpagina: Petra de Vries, Eindbestemming
Pagina 21: Cynthia Helena van der Hoogte, Half
Pagina 58: Eline Krus,
Pagina 98: Ingrid Paenen, Sprookjesboom, detail
Pagina 149: Peter Scheefhals, Demon spell
De bundel telt 192 p’s, A5-formaat, is geïllustreerd en kost 19,90 euro.
Hij is verkrijgbaar bij de auteurs en tekenaars, in de Standaard Boekhandel te Geraardsbergen, via Stichting Fantastische Vertellingen en rechtstreeks
bij de uitgever via peter.motte@skynet.be.
Zie ook http://users.skynet.be/peter.motte/de.tijdlijn/index0.htm
Zaterdag 2 november 2013, werd Atlas voorgesteld, een nieuwe bundel fantasy, magisch-realisme, horror en sciencefiction.
Andreas, striptekenaar 