In memoriam: Ben Vranken (1962-2019)

Ben Vranken stierf onverwachts aan een hartaanval tijdens de nacht van 21 op 22 maart 2019.

Hij werd geboren in Vlissingen (Zeeland, NL) in 1962, en zijn strips speelden zich vaak af op het strand of aan zee.

Hij gaf het een en ander in eigen beheer uit. Hij tekende graphic novels in een stijl die soms doet denken aan Crumb, niet alleen qua lijnvoering, maar ook omdat hij een wereld in verval tekent. Zelf noemde hij Zeeland “de meest desolate provincie van het land, waar het altijd herfst lijkt te zijn.” in de inleiding bij Dode varkens.

Hij publiceerde veel in eigen beheer. Titels zijn Nehalennia: Het Stenen Raadsel (1997), Groste Nood! (1999), Souvenir (1999), Kustbewoners (2001) en Schroot (2008).

In 2017 gaf uitgeverij Xtra de bundel Dode varkens uit. Dat wordt wel eens bij de beste strips van 2017 geklasseerd. Het is een zeer compleet overzicht van het werk van een stripmaker die al tientallen jaren zijn eigen(wijze) koers vaart.

Hij werkte voor het Groningse stripblad Gr’nn en voor Zone 5300, waarvoor hij het logo en enkele strips tekende.

Erg bekend was Ben Vranken niet. Er bestaat niet eens een Wikipedia-pagina over hem.

Auto’s en strips: jeep

Zoiets doet me altijd denken aan de Jeep in het album Avonturen van Robbedoes door Franquin en Jijé, waarin een Jeep een rol speelt.

Het verhaal werd kort na de Tweede Wereldoorlog gemaakt, en toen werd er overbodig geworden Amerikaans legermateriaal verkocht. Dat was het ontstaan van de “stock américain”, die je hier en daar nog vindt.

Jijé en Franquin staken er wat de draak mee, en voerden soldaten op die granaten en tanks verkochten op rommelmarkten. Het verhaal heette Robbedoes en het geprefabriceerde huis. Ook in Radar de robot dook een Jeep op.

De Jeep van de foto dateert van 1947, en is dus te jong om een achtergebleven voertuig uit WOII te zijn. Maar dat hij nu, anno 2019, nog altijd rijdt, is wonderlijk.

“Alita: Battle Angel”: het boek

Er blijkt ook een romanversie van de film Alita: Battle Angel te bestaan.

De auteur is Pat Cadigan. In het sciencefictionmilieu is ze tamelijk bekend.  Ze won de Arthur C. Clarke Award in 1992 voor Synners en in 1995 voor Fools.
In 2013 kreeg ze de Hugo Award for Best Novelette voor The Girl-Thing who Went Out for Sushi.

Er lijkt niets van haar in het Nederlands te zijn vertaald, maar misschien verandert dat door haar twee boeken over Alita. Ze schreef immers ook een prequel: Alita: Battle Angel – Iron City.

Anne Barnetson op CustomerServiceWolf.com

De Australische Anne Barnetson werkt in een boekhandel, en tekent een strip over haar ervaringen. Ze heeft het over kinderen die moeilijk doen, klanten die om heel obscure boeken vragen, of gewoon lomperiken.

De reeks is haar manier om het van zich af te zetten.

Ze tekent Customer Service Wolf op Tumblr en Instagram.

Alle personages zijn dieren. De boekhandelaar is een wolf en de klanten zijn meestal konijnen, vogels en andere beestjes die voor een wolf doorgaans prooi zijn. Er wordt dan ook al eens een klant opgegeten.

Anne Barnetson kreeg het idee toen ze met een goede vriendin in een boekhandel werkte waar ze bijnamen hadden. Zij heette “Flying Wolf” en de vriendin was “Black Wolf”. En ze vroeg zich af of het amusant zou zijn als echte roofdieren in een winkel werkten en irritante klanten gewoon konden opeten.

De eerste strip tekende ze voor haar vriendin in 2012, over een wolf en een konijn dat niet kon beslissen. En dat was de ontsteking voor een hele reeks verhaaltjes gebaseerd op haar ervaringen als boekhandelmedewerker. De personages zijn verzonnen, maar er zijn wel enkele vrienden en collega’s die af en toe in de strip optreden.

Een van haar collega’s vertelde over haar eerste shift in een boekhandel, toen een klant een boek zocht, en alleen maar kon zeggen dat het oranje was. “Gewoon een groot oranje boek,” zie ze. Net zoals platenhandelaren wel eens wordt gevraagd om “dat mooie liedje dat je tegenwoordig altijd op de radio hoort.”

Animal Lecteur is een Franse strip over een boekhandelaar, maar daarin zijn de personages mensen.

De afbeelding is van Anne Barnetson op CustomerServiceWolf.com

Blake & Mortimer: De laatste farao

Eindelijk officieel: De laatste farao, het eerstvolgende avontuur van het duo Blake & Mortimer!

De laatste farao was eigenlijk Cleopatra VIII, bekend van haar (intieme?) relatie met Julius Caesar en Marcus Antonius. Ze was een erg intelligente vrouw, en ze sprak meerdere talen, wat in die tijd uitzonderlijk was voor heersers (en nu eerlijk gezegd vaak nog). Ze had gemerkt dat Rome een sterk opkomende macht in de Middellandse Zee was, en wou verhinderen dat Egypte werd overheerst. Daarom probeerde ze een soort dubbelrijk te vormen uit Egypte en Rome, misschien naar het voorbeeld van de vereniging van Neder- en Opper-Egypte eeuwen eerder. Het oude Egyptische rijk was trouwens wel meerdere keren uit elkaar gevallen, soms zelfs in drie stukken, en weer herenigd. Maar haar inspanningen waren vruchteloos: na haar dood werd Egypte bij Rome ingelijfd, en werd het de graanschuur van Rome.

Zoals eerder gezegd werkten vier mensen aan dit album: François Schuiten, Jaco van Dormael, Thomas Gunzig en Laurent Durieux, allemaal auteurs met een degelijke reputatie.

8e stripbeurs te Geraardsbergen: de oogst

Grueson 1, 2 en 3 van Yan Gevuld. Met opdracht.

In memoriam: Patty Klein (1946 – 2019)

Patty Klein is dood.

Patty wie?

Dat was de reactie van de meeste medewerkers van de blog, en dat verdient Patty Klein niet.

Ze was schrijver-dichter-scenarist, en werkte aan heel wat strips mee. Ze werkte fulltime als scenarist vanaf 1966, maar was buiten Nederland niet erg bekend. Vanaf 1973 schreef ze veel voor het meisjesblad Tina.

Ze is het bekendst voor Noortje, een onhandig meisje dat het hoofdpersonage werd voor een serie die ze in 1975 bedacht samen met Jan Steeman, een naam die vreemd genoeg bekender is. In 2016 liep de reeks al 41 jaar, waardoor het de langstlopende stripreeks in de Nederlanden was gemaakt door hetzelfde duo.

Onder de naam Patty Scholten publiceerde ze enkele dichtbundels. Haar echte naam was eigenlijk Patricia Cecilia Klein. Scholten was de familienaam van haar echtgenoot.

Ze werd geboren op 25 januari 1946 in Den Haag (Nederland), maar ze groeide op in Amsterdam (NL). Ze publiceerde verhalen en gedichten in het middelbareschoolblad. Toen ze twintig was, werd ze leerling van Andries Brandt van Marten Toonder Studio’s. Ze werkte aan bijna elke strip van de studio’s mee. Haar proefopdracht was het scenario van Tom Poes en de Woelwater. Ze schreef ook twintig gagstrips voor Panda. In die periode werkte ze mee aan scenario’s voor Walt Disney-strips die door Toonder werden geleverd, maar het meeste werk voor Toonder deed ze anoniem.

Ook voor de personages van Hanna-Barbera Yogi Beer, Cave Kids en De Flintstones schreef ze verhalen. Die werden opgenomen in het maandblad De Flintstones.

Andere stripbladen waarin haar werk verscheen, waren Sjors, Pep en Eppo, met verhalen voor o.a. Dino Attanasio (1973-1975).

Op haar 45e begon ze weer te dichten. Ze schreef vormvaste verzen, voornamelijk sonnetten en zeer veel daarvan gaan  over dieren, vaak geïnspireerd door haar vrijwillerswerk voor dierentuin Artis en door haar biologiestudies. Ze schreef ook een autobiografie in sonnetten.

Rekening houdende met haar enorme carrière als scenarioschrijfster, waarvan we hier maar enkele titels hebben vermeld, en de waardering voor haar sonnetten, is het vreemd dat haar naam niet bekender is.

Patty overleed na de revalidatie wegens een val in een verzorgingstehuis in Ede (NL), en stierf op 15 maart 2019.

Nominaties en prijzen:

• 1987 – de Jaarprijs voor Bijzondere Verdiensten van Het Stripschap
• 1996 – Nominatie voor de VSB Poëzieprijs voor Het Dagjesdier^[2]
• 2001 – Nominatie voor de VSB Poëzieprijs voor Een tuil zeeanemonen^[3]
• 2005 – Nominatie voor Dichter des Vaderlands
• 2019 – Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw^[4]

Biografie van literair werk:

• 1995 – Het Dagjesdier (Uitgeverij Atlas)
• 1997 – Ongekuste kikkers (over dieren en mensen)
• 2000 – Een tuil zeeanemonen (sonnettencyclus over de 17e-eeuwse VOC-koopman en bioloog Rumphius, die de dieren- en plantenwereld van de Molukken beschreef)
• 2002 – Slapen zonder weerga (Uitgeverij Atlas)
• 2004 – Bizonvoeten (Uitgeverij Atlas)
• 2006 – Looiedetten (Uitgeverij Atlas)
• 2009 – Noem mij dier (Uitgeverij Atlas)
• 2011 – De ziel is een pannenkoek (Uitgeverij Atlas) (autobiografie in sonnetten)

 

 

Donderdag, 14 maart 2019: Pi-Dag!

Dit is niet perfect.

Donderdag, 14 maart 2019: PI-DAG!

Het is die dag van het jaar dat we nadenken over het feit dat de straal van een cirkel niet in een deelbaar aantal delen over de omtrek kan worden gelegd.

Anders gezegd: er bestaat geen getal waarmee je de straal kunt vermenigvuldigen om de omtrek van de cirkel te krijgen.

In maart 2019 zette Emma Haruka een record: zij berekende meer dan 31,4 biljoen cijfers achter de komma van pi.

Als iemand een actuelere of nauwkeurig waarde voor het aantal cijfers na de komma kent, mag je dat zeker in de commentaren melden.

New Scientist schrijft dat NASA slechts 15 decimalen gebruikt om met pi de baan van raketten te berekenen en voor metingen aan het universum zijn er maar 40 cijfers achter de komma nodig.
Hier is een lijst van rekenopdrachten waarbij NASA pi nodig heeft.

De cijfers van pi zijn echter wel van belang voor het coderen van boodschappen. Voor onze privacy dus. Of om bedrijfsgeheimen te bewaren. Of  staatsgeheimen.

Maar nog veel interessanter zijn de fysieke implicaties van die vaststelling, want het betekent dat er niets bestat dat perfect cirkelvormig is.

Dat betekent ook dat het meest extreme voorwerp van het heelal ook niet perfect rond is: de gebeurtenissenhorizon van een zwart gat is geen perfecte bol.

En omdat die gebeurtenissenhorizon wordt veroorzaakt door de singulariteit in de kern, zou je kunnen stellen dat “rondheid” geen kenmerk van die singulariteit kan zijn, omdat het nu eenmaal een singulariteit is.

Maar die singulariteit heeft wel effect op de omringende omgeving, o.a. door de zwaartekracht, en die zwaartekracht moet zich in principe bolvormig uitstrekken. En aangezien perfecte cirkels in het heelal niet bestaan, moet er dus iets aan de hand zijn om die gebrekkige rondheid die ontstaat uit de singularieit te verklaren.

Ofwel is de singulariteit niet perfect bolvormig, in welk geval ze onstabiel zou kunnen zijn.
Ofwel onttrekt ze zich aan de fysica-wetten van ons heelal, waardoor ze dus buiten ons heelal zou kunnen liggen.

Maar ik gok op de eerste mogelijkheid: de singulariteit is in de grond instabiel, en dat zou kunnen blijken uit de Hawking-straling, die o.a. wordt gebruikt om aan te tonen dat een zwart gat na biljoenen jaren gewoon … vervliegt.

8e stripbeurs te Geraardsbergen

De stripbeurzen te Geraardsbergen zijn bekend voor hun tentoonstellingsruimte, en hun vele, vele signerende striptekenaars. Dat vraagt natuurlijk wat bewaking.

Er waren meer signerende tekenaars dan mijn camera aankon.

Pierre Boschmans. Hij werkt samen met Marie-Louise van Dorst o.a. aan Het broze barakske.

Matthias Cruyssaet, o.a. van Piet Pienter en Bert Bibber, en hij werkt samen met Peter Brutin o.a. aan Commissaris Moordenaar.

Ja, u hebt hem herkend: Marc Wasterlain, o.a. van Sarah Spits en Dr. Zwitser.

Twee jonkies: links Leroy Soesman, o.a. van Aqua Invicta,  en rechts Patrick Van Oppen van Quinn Novak.

Jimmy Steen, grafisch kunstenaar. Tekent op petten, muren, etc.  Doet me soms wat aan Jackson Pollock, denken, maar is duidelijk uit de graffiti gegroeid. Meer hier.

Jessica Raes van o.a. David doet het en Verbonden zielen, geeft een liefhebber een boek met opdracht. Naast haar zit Shirow di Rosso van o.a. de comic The Cynja.

Ingrid de Vuyst ontbreekt nooit in Geraardsbergen. Ze is vooral bekend als inkleurster, maar heeft ook haar eigen stripreeks, Blauwe Bliksem.

Yan Gevuld van de absurdistische reeks Grueson.

DeLazare, werkt aan een parodie op Natasja en Rubine, waarvan binnenkort het eerste deel wordt voorgesteld.

Geinz van de humorreeksen Inspecteur Blomme en De rosse ridder. We hebben trouwens ontdekt dat er in Geraardsbergen een Blomme geweest is. Misschien deed Geinz plaatselijk inspiratie op?

Drie in één klap: David Canion, Gregory Lange en Sabri Kasbi, van respectivelijk De Kachels, Genie explosif en De koning van de zee.

Meer dan keuze genoeg. Ik heb een nieuwe reeks gescoord en nog wat in de tweedehandsbakken gesnuffeld.

 

 

Blake & Mortimer: De laatste farao

 

François Schuiten, Jaco van Dormael, Thomas Gunzig en Laurent Durieux werken aan een nieuwe Blake en Mortimer:  Le Dernier Pharaon. Het zou in juni 2019 verschijnen.

Bovenstaande afbeelding werd ook gebruikt bij verwijzingen naar het album, maar op de achtergrond zien we het Gele Teken, dus vermoedelijk heeft het er niets mee te maken. Het is een portret van Edgar Jacobs met allerlei elementen uit zijn strips erin verwerkt.

Het lijkt in elk geval een hele klus om het werk van Edgar P. Jacobs voort te zetten, want voor Le Dernier Pharaon staan er VIER namen op de voorpagina.

De voorpagina die we op 18 januari 2019 op onze blog plaatsten, bleek echter een lek te zijn. ’s Avonds 6 maart 2019 kregen we een e-mail-bericht van onze contactpersoon bij Ballon Media, om ons te vragen de afbeelding te verwijderen. Wat we dan hebben gedaan.

Nou ja, jullie hebben er in elk geval bijna twee maanden van kunnen genieten. Nog een maand of vier, en we krijgen hem echt te zien.

Wij waren er in elk geval vroeg bij. Daar zijn we wel trots op. 🙂