De première van Alita: Battle Angel was oorspronkelijk voorzien voor half 2018. Toen werd het uitgesteld naar eind 2018. Daarna naar februari 2019.
Omdat ze de bui hadden zien hangen.
Verfilmingen van manga en anime zijn namelijk een zekere gok: ze mislukken altijd. Gedeeltelijk omdat de bioscoopbezoekers onvoldoende vertrouwd zijn met de personages om het risico van een tegenvallende film (en een verloren toegangsprijs) te riskeren, en gedeeltelijk omdat de film soms tegenvalt.
Maar wat is een slechte film?
De verfilming van het rollenspel Dungeons & Dragons werd ook slecht onthaald, maar ik vond het best een geslaagde weergave van wat een D&D-rollenspel is, inclusief de NPC’s die allemaal flat zijn. De kijker kende het rollenspel niet genoeg om te begrijpen wat de filmmakers hadden gedaan: de ervaring van een D&D-rollenspel in een film gieten.
We moeten echter toegeven dat Ghost in the Shell tegenviel, vooral door de houterige dialogen. De scenaristen leken gewoon het lesboek te hebben gevolgd en ongeïnspireerd ingevuld. Ze hielden er wel rekening mee dat een personage iets moest weten, maar stonden er niet bij stil of een ander personage dat wel op zo’n manier op dat moment zou hebben gezegd. Wat zonde was van de plot, want die was best wel aardig. En nu vraag ik me nog altijd af of Scarlett Johanson wel kan acteren.
En Alita: Battle Angel is ook een manga-anime-verfilming. Zou ik de film dan wel gaan zien? Hij kon een goed verhaal opleveren, maar evengoed verdrinken in speciale effecten en vechtpartijen. En de manga telt aardig wat griezelige scènes. Zou dat wel te bekijken zijn?
Die vragen speelden in mijn hoofd vanaf het moment dat ik de eerste trailer zag. Sommige recensenten bleven maar hameren op de grote ogen van Alita. Ze vonden dat weird en ongemakkelijk. Maar ik was onder de indruk omdat de twee hoofdpersonen direct herkenbaar waren. En waarom zou een verder normaal ogend meisje weird zijn en mensen uit de bioscoop houden, terwijl al die superheldenfilms één grote freakshow zijn en tonnen geld opleveren?
Maar uiteindelijk ging ik toch bij de eerste gelegenheid kijken. Zonder veel te verwachten.
De film was eigenlijk een wensdroom van James Cameron. Hij had de rechten al jaren geleden gekocht, maar vond de tijd niet om de film te maken. Ondanks Titanic en Avatar houdt Cameron zich vooral bezig met Terminator en allerlei afleidingen ervan. En op een bepaald moment begon hij aan Avatar 2 en Avatar 3. En Avatar 4. En 5. Dus vond hij helemaal de tijd niet meer voor zijn troetelkind Alita.
Dat delegeerde hij aan Robert Rodriguez, bekend van Spy Kids en El Mariachi.
Maar dat was niet de reden dat de première nog minstens een half jaar werd uitgesteld. Na de vorige flops, vooral van Ghost in the Shell, en waarschijnlijk meer marktonderzoek dan we beseffen, vreesden ze een financiële kater. De film kostte tussen 170 en 200 miljoen dollar, zonder reclamekosten. En James Cameron was niet zo agressief als Luc Besson in 2017, die met Valerian and the City of a Thousand Planets alle waarschuwingen negeerde en grote concurrenten zoals War for the Planet of the Apes, Dunkirk en Spider-Man: Homecoming full frontal aanviel. En verloor. Honderden miljoenen. En een reputatie.
Alita: Battle Angel is gebaseerd op de manga Battle Angel: Alita. Let op het kleine verschil tussen de manga- en de filmtitel. Dat gebeurt meer bij Japanse franchises. Daarmee wordt het onderscheid gemaakt tussen al die mediavarianten, zoals light novels, manga, anime, live action-movies, enzovoort.
Dat de film 170 miljoen heeft gekost, zie je wel. Sommige recensenten zeggen wel eens dat hoge productiekosten worden bekendgemaakt als reclame voor de film. Anderen dat er maffiageld wordt witgewassen. Maar ik heb al genoeg films gezien en de kosten ervan bekeken om te weten dat het geen pr-leugentjes zijn. Alita: Battle Angel moet inderdaad een sloot geld hebben gekost.
En was het dat nu allemaal waard?
Tja, dat is natuurlijk de vraag van 170 miljoen. Moralisten zullen zeggen dat je met dat geld betere dingen kunt doen. De productiemaatschappij zal zeggen dat als ze er genoeg aan verdienen, het de investering waard was. Wie artistiek is aangelegd, zal zeggen dat je niet zo veel geld nodig hebt om een goeie film te maken. Laten we die discussie even negeren, en de film zelf eens bekijken.
Eerste opmerking: Alita: Battle Angel staat meestal in toptienlijsten van films die in 2019 zwaar verlies zullen lijden. In dat geval zullen we geen vervolg krijgen. En het is nochtans nodig, want het is duidelijk dat alleen ongeveer de eerste helft van de negen delen van de manga zijn verfilmd.
Wie de tweede helft wil kennen, kan gelukkig terecht bij de volledig vertaalde Nederlandse versie.
Uit de film blijkt in elk geval dat Rosa Salazar een uitstekende actrice is. Ze leeft zich zo goed in haar rol in, dat ze zelfs haar ogen groter heeft gemaakt en haar kaaklijn strakker getrokken! Haha. Als je in bijna elk beeldje motion capture nodig hebt om het gezicht van je belangrijkste acteur aan te passen, dan moet het wel duur worden. Het zal voor Salazar ook niet gemakkelijk zijn geweest om met die twee camera’s op haar kop rond te lopen.
Twee camera’s? Ja, want Cameron heeft er ook een 3D-versie van gemaakt, en net zoals bij Avatar doet hij dat met dubbele camera’s. Sommige 3D-films worden met enkelvoudige camera’s opgenomen, en achteraf met de computer bewerkt. Dat schijnt tamme resultaten op te leveren.
Ook “doc” of Dr. Dyson Ido is direct herkenbaar. Dat is sterk, want hij gebruikte geen motion capture. Wat me wel stoorde bij Ido, was dat Christoph Walz hem vooral in het begin wat saai neerzet. Zijn gelaatsuitdrukkingen beperken zich wat tot cynisch optrekken van de linkermondhoek. Maar dat is misleidend. De film begint als de dokter het hoofd van Alita vindt. Het duurt een tijdje voor het hoofdpersonage zelf handelend optreedt, en als de dokter te levendig zou zijn geweest, bestond het risico dat het publiek zijn verhaal zou hebben gevolgd, in plaats van dat van Alita. Ik vermoed dat daarom de eerste minuten wat aan de matte kant zijn.
De lelijke mannelijke assistent van de dokter werd vervangen door een zwarte vrouw, waarover een recensent opmerkte dat die eigenlijk niets zegt en zelfs niets doet. Fout. Je kunt aan haar stil spel merken dat ze weet waarom de dokter zijn robot Alita noemt, en ook dat ze het een probleem vindt.
Keean Johnson als Hugo doet zijn “aardige jongen waar het meisje wel wat in ziet”-ding, en er is niet echt iets op aan te merken. Ik ken die acteur trouwens helemaal niet.
Het verhaal bevat in elk geval stof. Het is evenwichtig verteld, en de vrees dat het zou verdrinken in actie en gore blijkt onterecht. De eerste minuten zijn wat tam, maar de film doet je meeleven met de personages. Officieel duurt hij 122 minuten, aftiteling inbegrepen. En hij verveelt niet. Dus wie beweert dat het een slechte film is, zal ook wel opstappen tijdens het eerste halve uur van een vertoning van 2001: A Space Oddysey.
Alita: Battle Angel is een boeiende film. Hij trekt hoogstens wat traag op gang. Het zou dus wel eens een sleeper hit kunnen worden zoals Serenity en Sunshine. Laten we het hopen. Want ik wil dat tweede deel zien.
vrijdag 1 februari – zondag 24 februari 2019
Andreas, striptekenaar 