Vandaag heb ik geluk gehad: in de 2e-handsstripwinkel “De 9e kunst” in Gent (Kortrijksepoortstraat) vond ik een exemplaar van “Luc Orient: Het aambeeld van de bliksem”.
Het boek vermeldt Greg als scenarist, en Eddy Paape als tekenaar, maar ook Andreas heeft er als tekenaar aan meegewerkt.
In het album zelf is de medewerking van Andreas niet te merken: hij heeft de stijl van Eddy Paape zeer goed kunnen volgen. Voor zover ik het heb begrepen, heeft Andreas de potloodschetsen van de laatste twee platen van “Het aambeeld van de bliksem” gemaakt.
Wel heb ik de indruk dat de hand van Andreas merkbaar is in de personages die op de voorpagina van het album werden getekend, maar dat kan toeval zijn.
Andreas vertelt over zijn medewerking:
“Vóór Udolfo heb ik nog twee platen gemaakt, zodat Paape een verhaal van Luc Orient kon afronden voor hij aan Udolfo begon. Dat is aan het slot van een album, er staat een grote hagedis op het laatste plaatje. We werkten aan Udolfo toen ik naar Parijs verhuisde, dat was in 1978.” (uit: De fantastische werelden van Andreas, Yves Lacroix en Philippe Sohet, Stichting Sherpa, Amsterdam en Dauphylactère, Frankrijk, ISBN 90-75504-22-5, p. 16; oorspr. titel: “Andreas. Une monographie”, vertaling: Toon Dohmen en Mat Schifferstein, met dank aan Gerard Zeegers).
Die grote hagedis zien we inderdaad in het laatste vakje van “Luc Orient: Het aambeeld van de bliksem”.
Die medewerking was dus een aanloopje naar een volledige medewerking aan het album “Udolfo, La montre au septs rubis” (albumuitgave: 1980, niet vertaald in het Nederlands), maar het volgde op de samenwerking met Paape aan een ander verhaal, nl. “Carol détective: Mission en 2012” (1977, niet vertaald in het Nederlands), wat trouwens maar 16 platen telt.
Later werkte Andreas nog samen met Eddy Paape aan “Luc Orient: De sporen van doktor X” (1990). Op de voorpagina van dat album wordt Andreas wel vermeld, samen met Eddy Paape, Greg, Jourd’hui en Duchäteau. Voor zover ons bekend is dat het laatste album van de reeks “Luc Orient”.
Dat de reeks ter ziele is gegaan, verwondert niet helemaal na het lezen van “Het aambeeld van de bliksem”. Het verhaal doet erg Star-Trek-achtig aan: Luc en zijn companen reizen in een ruimteschip, waarop zich onderweg een probleem voordoet. Het verhaal is ingedeeld in hoofdstukken, waarbij elk hoofdstuk begint met een tekst die doet denken aan de uittreksels uit het Starlog van de Enterprise. Luc en Co. proberen het probleem op te lossen door op een planeet te landen, waar ze hopen water te vinden. Die planeet is bizar: er doen zich regelmatig enorme elektrische onweders voor. Het milieu is bedreigend: eerst door droogte, daarna door een uitzonderlijk sterke elektrische storm. Ze krijgen ook af te rekenen met drijfzand en monsters. Gelukkig worden ze gered door de plaatselijke intelligente bevolking. De laatste storm is een bedreiging voor het voortbestaan van de planeet, maar iemand van het ruimteschip waarmee Luc arriveerde, heeft de inval op de ionenkanonnen te gebruiken om de effecten van de elektrische storm te neutralisesren. Eindresultaat: de planeet is een paradijselijke groene aarde geworden.
Het scenario is teleurstellend. Dat het erg op Star Trek lijkt, is niet het grootste probleem, al is het mij een raadsel waarom ze voor de reeks Luc Orient afwijken van hun normale stramien, om dan te kiezen voor het model van een andere reeks. Erg origineel is dat niet.
Net als in Star Trek wordt het scenario nogal eenvoudig opgevuld: vijandige omgeving, monsters…
Die omgeving is o.a. vijandig door de droogte. Het blijkt echter dat water er in vaste vorm voorkomt. Bij kamertemperatuur is water in vaste vorm echter ijs. In het album is het… rots (!), waardoor Luc en de zijnen het niet hadden herkend. Nergens wordt ook maar enige poging gedaan om zo’n flagrante afwijking van natuurwetten aannemelijk te maken.
Ook erg is de manier waarop de dreigende apocalyps op de planeet wordt opgelost. Waarom slagen die ionenkanonnen erin om die elektrische storm te neutraliseren? Goed: een elektrische storm heeft wat met elektronen te maken, en geïoniseerd materiaal heeft ook wat met ionen te maken. Maar waarom zou zoiets de bliksem neutraliseren? Ergen is nog dat de kanonnen nog meer resultaten opleveren: door het neutraliseren vertoont water plotseling wel normaal gedrag, en verandert de planeet op korte tijd in een groene oase.
Met andere woordne: het scenario is niet aannemelijk voor een wat beter ontwikkelde lezer. Een tienjarige kan worden gegrepen door de spannende avonturen die Luc en zijn vrienden beleven, maar zelfs een tiener met enkele jaren middelbaar onderwijs zal al teleurgesteld zijn. Geen wonder dat de reeks moest worden stopgezet.
Andreas, striptekenaar 